Szukałem kadrów, za pomocą których mógłbym bawić się z dziećmi – takich, które tworzyłyby historię, były śmieszne i zostawiały dużą przestrzeń fantazji. I tak znalazłem budowę farmy wiatrowej, która z powietrza wyglądała jak plemię jednookich potworów. Zrobiłem serię kilkudziesięciu portretów.

Na ich podstawie prowadzone są warsztaty towarzyszące moim wystawom lub niezależne zajęcia edukacyjne. Co sprawia, że widziany obraz identyfikujemy jako twarz? A jak taka twarz wyglądałaby od dołu albo z boku? A skąd ci panowie i te panie przyszli? A jak mają na imię? A może to jednak jezioro lub kosmita? W zależności od wieku uczestników zabawy, dyskusje i rozważania dotyczą perspektywy, rozpoznawania kolorów, twarzy, emocji, ekologii, i oczywiście ruchu w przestrzeni. Prowadzą też do opowieści o lataniu, fotografowaniu i odkrywaniu świata na własnych warunkach.